Issue 2
سينا سليمى
ژاپن با مردمان ريزنقشش کشور عجيبی است. آنها هميشه در توليد دوربين‌ها، تلفن‌ها، و کامپيوترهای کوچک‌تر پيش تاز بوده‌اند. جالب اينجاست که در عالم شعر و ادبيات همين‌گونه است. کوتاهی و خلاصه‌گويی از خصوصيات بارز شعر ژاپنی است. شعرای ژاپنی، به گونه‌ای موجز از ناتوانى های ازلی ابدی انسان سخن می‌گويند.
شايد زنده بمانم و با حسرت بينديشم به اين لحظه،
لحظه‌ای سخت غمين،
و يادش آورم با اشتياق.
طبيعت در اشعار آنها حضوری چشمگير دارد:
به چمنزارهای بهاری رفتم تا بنفشه گرد آورم،
چنان سرمست شدم که شبم سراسر آنجا گذشت.
عشق را به سادگی خود عشق ساده تصوير می‌کنند:
صدای زنگی به نشانه‌ى وقت خواب
با انديشه‌ى او در سر چگونه توانم خفت؟
سه شکل از اشعار مختلف شعر ژاپنی هايکو، تانکا، و سن‌ريو هستند. کتاب "آوای جهيدن غوک" مجموعه‌ای از اشعاری است که در اين سه گونه سروده شده‌اند. اين کتاب مجموعه‌ى منتخب کم‌نظيری است از بهترين اشعار تاريخ ژاپن که توسط خانم زويا پيرزاد از زبان انگليسی به فارسی برگردانده شده است. (نويسنده‌ى رمان "چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم") اين ترجمه، آدمى را به ياد ترجمه‌های احمد شاملو از هايکوهای ژاپنی و اشعار لورکا (كتاب "همچون کوچه‌يی بی‌انتها") می‌اندازد. روی هم رفته "آوای جهيدن غوک" پنجره‌ای است به دنيای شعر سرزمين آفتاب.
