Issue 14

 رزیتا رحیمی

انتظار
دیگر به روی صندلی نخواهد نشست
و مردمک چشم‌های تو
                    خال سیاه هیچ تیری نخواهد بود
من
باکرگی‌ام را
در دست‌های آنی مردان بی‌رمق
                    و کفتارهای عقیم
                    و روسپیان یائسه
                                         اعدام می‌کنم.
و روی اسم‌های قشنگ
و واژه‌های نرم
و شعرهای لطیف
                    نفت می‌ریزم.
من تنم را
بر ریش کاکتوس سپیدی
کبریت می‌کنم.
و در آتش این ابتران لجوج
که هنوز هم
احمقانه در انتظار تواند
محتلم می‌شوم.

محتلم می‌شوم
با توهّم برنده‌ی یک کارد
که بر سینه‌ام می‌خوابد
                  و یادگار آخرین شهامت توست!