Issue 10
پریا صبوری
دانش‌جوی مهندسی شیمی دانشگاه تورنتو
- مراسم برگزار شده توسط کانون ایرانیان دانشگاه تورنتو
- مراسم در میدان مل‌لستمن تورنتو برگزار شده توسط بعضی گروه‌های سیاسی
گزارش مراسم بزرگداشت ۱۸ تیر برگزار شده توسط کانون ایرانیان دانشگاه تورنتو
جلسه با نیم ساعت تاخیر ساعت ۶ بعدازظهر در یکی از سالن‌های دانشگاه تورنتو شروع شد. خیلی‌ها معلوم بود از جشنواره‌ی خیابانی به مراسم آمده بودند. حدود ۷۰ نفری آمده بودند. در مراسمی مشابه در سال گذشته تعداد شرکت‌کنندگان ۳۰۰ نفری می‌شد. برای همین بود که مجری برنامه لازم دید بعد از خوش‌آمدگویی اشاره‌ای کند به کاهش جمعیت و تفاوت فضای سیاسی پارسال و امسال. مهرداد حریری، مجری برنامه که بیشتر از همه‌ی سخنران‌ها هم صحبت کرد، در مقدمه به نیاز برای ایجاد یک تشکل فراگیر دانش‌جویان ایرانی خارج از کشور اشاره کرد. تشکلی که به گمان او می‌تواند سیاسی یا غیرسیاسی باشد اما به هر حال باید بتواند از حقوق دانش‌جویان در ایران دفاع کند. بعد از آن سخنرانان هر کدام ۱۰ تا ۲۰ دقیقه صحبت کردند. مراسم اگر چه قرار بود بزرگداشت ۱۸ تیر و زهرا کاظمی هر دو باشد اما در عمل به صحبت‌هایی در مورد جنبش دانش‌جویی محدود شد.
اولین سخنران دکتر عزت مصلی‌نژاد بود که نوشته‌هایش برای خوانندگان هفته‌نامه‌ی شهروند آشناست. او که به گفته‌ی مجری دکترای اقتصاد سیاسی داشت و ده‌ها مقاله و کتاب منتشر کرده بود، درباره‌ی شکنجه‌ی مقدس صحبت کرد، شکنجه‌ای که به نام خدا اعمال می‌شود. آن‌هایی که پس از معرفی سخنران توسط مجری برنامه منتظر یک سخنرانی آکادمیک بودند، ناامید شدند. سخنرانی با اندکی تسامح بیشتر مناسب حال یک میتینگ سیاسی بود.
نفر بعد دکتر محمد تاج‌دولتی، سردبیر نشریه‌ی پیک روز بود. شرکت‌کنندگان مراسم این بار راضی‌تر بودند. تاج دولتی به طرح چند پرسش درباره‌ی جنبش دانش‌جویی پرداخت و گفت که به نظر او دانش‌جویان باید به دور از هیجان به دنبال طرح خواسته‌های صرفاً دانش‌جویی و دموکراتیزه کردن فضای دانشگاه‌ها باشند.
پس از سخنرانی تاج‌دولتی نوبت شهیاد مروتی رسید که حال و هوای مراسم را به کلی تغییر داد. شهیاد از خاطراتش در ۱۸ تیر ۷۸ تعریف می‌کرد و این که به خاطر نزدیکیِ خانه‌اش به کوی دانشگاه چگونه در میان حوادث بوده است. از پدرش می‌گفت که با آن که با مهاجرتش به کانادا مخالفت می‌کرده، چگونه صبح ۱۸ تیر او را از خواب بیدار کرده و گفته که همان بهتر که او هر چه سریع‌تر به کانادا برود. شهیاد نقشه‌ی امیرآباد را روی تخته‌سیاه کشید و از روی آن محل دانش‌جویان، نیروی انتظامی و نیروهای فشار را توضیح داد. او از بچه‌ی دوره‌گردی تعریف کرد که در میان درگیری‌ها سعی می‌کرد بستنی آلاسکا بفروشد. از بقالی سرِکوچه‌شان می‌گفت که چقدر از دستِ دانش‌جویان شاکی بود که کاروبارش را کساد کرده‌اند. شهیاد صحبتش را این‌گونه به پایان برد که همه‌ی این‌ها بخشی از مردم هستند که گاه ما فراموش‌شان می‌کنیم.
مجتبی مهدوی دانش‌جوی دکترای علوم سیاسی دانشگاه وسترن انتاریو، سخنران بعدی بود. مانند همه‌ی سخنرانی‌های دیگرش یک بحث کاملا آکادمیک، این‌بار درباره‌ی آسیب‌شناسی جنبش دانش‌جویی، ارایه داد. بعد از صحبت‌های مزاح‌گونه‌ی شهیاد مقاله‌ی مجتبی یک تغییر جدی برای شرکت‌کنندگان بود.
آخرین سخنران هم احسان فروغی، دانش‌جوی علوم کامپیوتر دانشگاه تورنتو بود که صحبتش را از فعالیت‌های دانش‌جویی در دوران رضاخان آغاز کرد و در نهایت به بحث درباره‌ی آیین‌نامه‌ی شوراهای صنفی دانشگاه‌ها در حال حاضر پرداخت. به گمان او این آیین‌نامه به اندازه‌ای ضعیف است که عملا این شوراها هیچ اختیاری ندارند.
در لابه‌لای مراسم سه برنامه‌ی نواختن موسیقی هم بود که برنامه را از یک‌نواختی سخنرانی خارج می‌کرد. صبا فلوت می‌زد. محمد تار و اوستا سه‌تار.
در انتها در زمانی که مجری خواست پایان برنامه را اعلام کند یکی از شرکت‌کنندگان نسبت به نبود بخش پرسش و پاسخ اعتراض کرد. او می‌گفت که چرا در کشوری که دموکراسی وجود دارد، برگزارکنندگان تنها حرف می‌زنند و دیگران نمی‌توانند سوال بپرسند. مجری هم جواب داد که این مراسمِ بزرگداشت است و نه سخنرانی و فرصتی برای پرسش و پاسخ نیست. سرانجام اعتراض کننده به طرح سوالش از تاج‌دولتی پرداخت و با شنیدن پاسخی سرانجام آرام گرفت.
در پایان مراسم هم شرکت کنندگان دسته‌جمعی به سمت مجلس نمایندگان انتاریو رفتند و در حالی‌که شمع در دستی و پلاکارد در دست دیگر داشتند، حدود یک ساعتی آن‌جا ایستادند و به گپ زدن با یکدیگر پرداختند.
گزارش مراسم ۱۸ تیر در میدان مل‌لستمن تورنتو برگزار شده توسط بعضی گروه‌های سیاسی
در میدان مل‌لستمن تورنتو در بزرگداشت ۱۸ تیر برنامه‌ای برگزار شد از سوی «اتحادیه‌ی ملی برای دموکراسی در ایران». از اتحادیه‌هایی که سالی یکی دو بار شاید بتوان نام‌شان را شنید. با اندکی دقت به تابلوها و سخنرانان می‌شد دریافت که این اتحادیه در حقیقت حاصل ائتلاف حزب کمونیست کارگری است با حزب مشروطه‌ی ایران، دو انتهای چپ و راست دنیای سیاست که در ۱۸ تیر به هم رسیده‌اند.
مراسم با یک ساعت تاخیر در ساعت ۶ بعدازظهر آغاز شد. جمعیت در مراسم حدود ۷۰۰ نفری می‌شدند. ترکیب سنی هم کاملا پخش بود، از کودک تا پیرمرد و پیرزن، همه بودند. دور تا دور میدان پلاکارد بود و شعار و عکس. از عکس منصور حکمت، رهبر حزب کمونیست کارگری تا عکس رضا پهلوی. روی یکی از پلاکاردها نوشته بود: «زندانی سیاسی آزاد باید گردد». از شعارهایی که جمعیت می‌دادند می‌توان از این‌ها نام برد: «مرگ بر حکومت آخوندی»، «مرگ بر خامنه‌ای، مرگ بر رفسنجانی، مرگ بر خاتمی»، «مردم ما بیدارند، از دو جناح بیزارند»
در مراسم تعداد زیادی سخنرانی کردند. از شاهد عینی ماجرای ۱۸ تیر که از خاطراتش می‌گفت. محسن ابراهیمی از دفتر سیاسی حزب کمونیست کارگری به معنا کردن ۱۸ تیر برای مردم پرداخت و این که جنبش سرنگونی جمهوری اسلامی در ۱۸ تیر ۷۸ متولد شد.
ستار در لابه‌لای برنامه آواز می‌خواند. از آوازهایش یکی «چه کسی می‌خواهد من و تو ما نشویم» بود.
سپس حمید جلیقدر به‌عنوان نماینده‌ی حزب مشروطه‌ی ایران سخنرانی کرد و از برگزاری مراسم بزرگداشت ۱۸ تیر در سراسر دنیا از جمله ایران توسط حزبش خبر داد. به گمان او ۱۸ تیر ۷۸ زمانی بود که دانش‌جویان خود را از تحکیم وحدت جدا کردند و جریان دوم خرداد و جناح راست هم به یکدیگر نزدیک شدند.
سخنران بعدی هما ارجمند بود که اکنون مسوول کمپین اعتراضی به دادگاه‌های اسلامی در انتاریو است. او خود را به‌عنوان زنی که از جهنم جمهوری اسلامی فرار کرده است معرفی کرد و از همه خواست تا زیر پرچم آزادی، برابری و مرگ بر جمهوری اسلامی متحد شوند.
سپس سمیرا محی‌الدین چهره‌ی آشنای مراسم سخنرانی رضا پهلوی در تورنتو به معرفی سخنرانان کانادایی پرداخت. استادی از دانشگاه Road Islands درباره‌ی خشونت علیه زنان در کشورهای اسلامی صحبت کرد. او از رشد روزافزون تجارت جنسی در ایران سخن گفت و در نهایت گفت که راه‌حل آزادی زنان در ایران رشد دموکراسی، آزادی و سرنگونی نظام آخوندی است.
پرویز صیاد هم در قسمت‌های مختلف برنامه برای جمعیت صحبت‌هایی کرد. صیاد یک بار وقتی با واکنش سرد جمعیت برای تکرار شعار «چه کابل، چه تهران، مرگ بر طالبان» روبه‌رو شد، به طنز به جمعیت گفت که آیا این‌طور که شعار می‌دهند می‌خواهند مملکت را پس بگیرند؟ در این قسمت برنامه تعداد زیادی بادکنک سیاه به آسمان رها شد. پرویز صیاد از پیام جمعیت به آسمان سخن گفت و این که باشد سیاهی و سیاه‌دلی از همه دور شود.
سخنران بعدی مایکل گِرِگ از فعالین عفو بین‌الملل بود که از فعالیت‌های این نهاد برای دفاع از حقوق بشر در ایران سخن گفت. ستار در این بخش بار دیگر چند آواز این بار آوازهای شاد خواند. یک بار از جمعیت پرسید که چقدر شاهی دارند. و بعد گفت: «خیلی هم خوب نیست. چون ممکن است خوشی بزند زیر دلمان و بیندازیمش بیرون. بعد هم دوباره بیفتیم دنبالش!». سمیرا سپس به صحبت کوتاهی پرداخت که بیشتر انتقاد از شیرین عبادی بود. آخرین سخنران هم برایان ویلفرد نماینده‌ی مجلس از منطقه‌ی ریچموندهیل بود که گفت از طرف خودش و نه دولت در این برنامه صحبت می‌کند.
